این روزها بحث جلوگیری از تبلیغات تلویزیونی برخی فیلمها از شبکه های تلویزیونی دوباره از سرگرفته شده است، فیلمهایی که شاید نگارنده به برخی از آنها نگاه موافقی هم ندارد اما واقعیت این است که هیچ برخوردی برای بخش خصوصی سینما رنج آورتر از بستن راه های تبلیغ فیلم او نیست. این موضوع مثل بودن یا نبودن خورشید در ادامه حیات است؛ بعبارتی امروزه کالای بدون تبلیغ یعنی شکست از پیش معلوم. هنوز هم بهترین و موثرترین وسیله تبلیغ رسانه ملی است و چند پله پایین تر تبلیغات شهری است. اینترنت و محیط وب هنوز در کشور ما محل مطمئنی  برای جلب نظر به کالاها نشده است  چه رسد به فیلم سینمایی که همه بدون احتمالات می دانند که چندی دیگر به راحتی و مفتی در همین محیط ها دیده خواهد شد! بنابراین ندادن امکان تبلیغ به یک فیلم، یعنی کشتن آن در نطفه. بی بروبرگرد کارش تمام است. شاید این قطعیت درباره فیلم های جذاب و پرکششی که معرفی و ثبت خود را از ناحیه دهان به دهان ترویج می کنند، صدق نکند یا حداقل جایگاه قدرتمند تبلیغ تلویزیونی برای چنین فیلم هایی تعدیل شده تر ارزیابی شود، ولی در مورد فیلم های معمولی و زیر متوسط، اساسا نداشتن امکان معرفی از سمت تلویزیون، آسیب اقتصادی مبرهنی متوجه فیلم خواهد کرد.

حالا با توجه به شعارهای دهان پرکن حمایت از بخش خصوصی و کنار کشیدن دولت از تولید و ... چنین رفتارهایی با موجودیت ضعیف و لاغر بخش خصوصی سینما چه معنایی دارد؟ آنهم در شرایطی که شاهدیم در لایحه  بودجه  ارایه شده به مجلس، فقط ۶ میلیارد افزایش، سهم سینما است. منهای سیرصعودی هزینه های تولید و تورم حاکم، بالارفتن کمیت فعالان صنف و کلا تکثر خانواده سینما هم معضلی است، بنابراین منطق و مصلحت حکم می کند که بخشی از فشارهای در راه، به دوش بخش خصوصی گذاشته شود، ولی با وضع حاضر و چگونگی رفتار با آورندگان سرمایه به سینما، کدام عقل سلیمی تن به این مرارت ها  خواهد داد؟ دریک کلام این سقف بودجه سینما با این رفتارهای چند گانه با بخش خصوصی قابل جمع نیست. بحران افکنی و آشوب زدن به فضای سینمایی که امروزه بیش از همه در تنگنای اقتصادی بسر می برد، عاقلانه نیست. باید مدیریت کلان سینما پیش از هر فعلی به چارجویی برای حل وضعیت موجود برآید.

دولت جدید بیش از قبلی ها، شعار بسترسازی ورود بخش خصوصی به سینما را سر لوحه حضور خود قرار داده است. همواره گفته اند و درست و اصولی هم هست که دولت مبادرت به بسترسازی کند و به جای سرمایه گذاری در خط تولید، داشته های خود را به سمت زیرساخت ها ببرد. زیرساخت ها هم که فقط سالن سازی نیست (همین هم که معلوم نیست در چه مراحلی است)، برنامه ریزی و حمایت و حاکم کردن ضوابط هم بخشی از آماده کردن ورود مسیر برای سرمایه گذاران خصوصی است. این بخش باید احساس امنیت کند. باید مطمئن شود که زیرسایه قانون، از امکانات مساوی برای فعالیت سالم برخوردار است و خیلی بایدهای دیگر که تا عملی نشود، شعارهای توخالی محسوب خواهد شد. به قول یکی از بزرگان «اندیشیدن تا زمانی که با عمل همراه نباشد خلاقانه نیست» حالا دراینجا که فقط شعار است نه اندیشه.

از سوی دیگر وزارت ارشاد بالاخره دریک نقطه ای باید جایگاهش پذیرفته شود. هراتفاقی که لازم است بیفتد باید در وزارت ارشاد بیفتد. ضعف های مبتلابه این دم و دستگاه باید شناسایی و به قوت تبدیل شود. ضوابط حاکم شود. سلیقه ها و نظرات شخصی – نهادی باید برچیده شود. این که نمی شود یک وزارت خانه ای با این همه هزینه برای ملت، خروجی اش در چند جا وتو شود، این یعنی چی؟ واقعا این چه سازوکاری است که یک فیلمساز مدت ها تن و بدنش بلرزد که چگونه از سدها و موانع شوراها و اتاق های تصمیم گیرنده عبور کند، تازه بعد از این، او باید وارد نبرد نابرابری شود که رمقی برایش باقی نماند تا به فکر کار بعدی باشد. امروزه همه ی صنوف سینمایی پذیرفته اند که باید مطابق دستورات و آیین نامه ها و مصوبات وزارت ارشاد کار کنند و فیلم بسازند، اما درست نیست که در ادامه به هر سازی برقصند.

این یک هشدار جدی به آنهایی است که از امکانات عمومی دراختیارشان به مثابه سازهای شخصی برای رقصاندن شهروندان استفاده می کنند. چنین عملکردهایی نمی تواند از ناحیه دلسوزی برای سیستم سیاسی و نظام اجتماعی  صورت بگیرد. به جای این تحرکات سلیقه ای – شخصی، اصول می گوید که منفذ های بروز و ظهور و خروجی های ناثواب گرفته شود.  روش هایی را درپیش نگیریم که  هر چند روز با فیلمی، فضایی ناراضی تراش شکل بگیرد.