جمعه ۲ آبان ۱۳۹۳ - ۲۱:۲۰

باجشنواره فیلم پروین اعتصامی

«اتاقک‌های نامرئی»؛ بازتاب زندگی در پرده‌هایی متصل

آرم جشنواره فیلم پروین اعتصامی*

سینما پرس: مرتضی اسماعیل دوست/ فیلم اتاقک‌های نامرئی، داستان نگاهی ۲۶ دقیقه ای از احسان جعفری است که روایتی مدرن را در قالب فرمی پویا به رشته تصویر در می‌آورد و سعی دارد بازتابی از زندگی باشد

 

 

 

فیلم به بازتاب جدایی و تردید حضور زنانی در دو خانه مجاور از همسایگی یک آپارتمان می رسد و سعی دارد با قاب هایی مجزا اما در هم تنیده از خانواده ای رو به شکست در برابر زوجی دیگر از بطن عاشقی، فضاهایی از عدم قطعیت در باورهای ثبت شده را ترسیم کند و در نهایت به تلاقی برداشتی  به هم پیوسته از زوج هایی در گذر از رخدادی آمد و شد به زندگی رسد. پرداخت قاب هایی از کشمکش های درونی زنی در آستانه ی جدایی که تردید رفتن دارد و زنی دیگر که در شروع آمادگی برای به هم پیوستگی ، دلهره ای از گسستگی دارد، به روایتی معنادار پیوند می یابد که تمام نماهای فیلم در  چهارچوب تفکری منسجم قرار می گیرد.

انتخاب رنگ های متمایزِ قرمز و سفید در دو اتاق با مفاهیم متفاوت و رفت و آمد زنانی در خانه هایی نزدیک اما دور از دایره ی تقدیر، کارکرد مفهومی مناسبی در روایت می یابد. فیلم اتاقک های نامرئی، به جای اتکاء به پُرگویی، با زبان تصویر و با فضاسازی مناسب از محیط و رنگ و میزانسنی با قاعده، داستان را به پیش می برد.

زن اول به دنبال ادامه تحصیل در خارج از کشور، قصد جدایی می کند و زن دوم، مردد از شروع زندگی شده و ترس از دچار شدن به فرجام زن اول می شود. فیلم با ترسیم نور پردازانه ای از روشنی در برابر فضایی تیره به این دوگانگی دامن می زند و موسیقی، التهابی از انتخاب را توسعه می بخشد. همچنین نقش آفرینی بازیگر زنی در آستانه جدایی به نام " نسیم ادبی" باور پذیر از کار در آمده است.

فیلم اتاقک های نامرئی، ترسیم نگاهی است که از سرنوشت های موازی و با پنجره هایی متفاوت حادث می شود. هوشمندی کارگردان در طرح عبور کارگرانِ اثاث کشی در مقابل نمای کاراکترها، به فضای تفرقه آمیز میان شخصیت ها دامن می زند و کارکرد استفاده از آینه، حالتی منعکس کننده از نوع زیستی مشترک و در عین حال متفاوت از شخصیت ها است. زن اول به همراه بچه اش در حال رفتن بوده و حس بازگشت می یابد و زن دوم از خوشی ابتدایی به شک در عشق می غلتد و لباس هایش را برای رفتن جمع می کند. یکی دیگر از موارد قابل ارزش، عدم فتوای کارگردان در انتخاب نهایی کاراکترها است که باز هم قاب های دوربین حس معلق ماندن را باقی می گذارد.

فیلم اتاقک های نامرئی نشان می دهد که برخلاف نظر بسیاری از سازندگان، می توان با داستانی ساده اما ملموس و با استفاده از پرداختی مبتنی بر تصویر، اثری هدفمند را خلق کرد و انگاره ای ذهنی را به بافتی نهایی در مدیوم سینمایی رساند.

 

نظرات

  • qaribe ashena ۱۳۹۳/۰۸/۰۳ - ۱۹:۰۲
    1 0
    Mamnun az naqdetun Movafaq bashid
  • mina ۱۳۹۳/۰۸/۲۱ - ۱۶:۳۰
    1 0
    عجب قلمی داره این نویسنده تون.لذت بردم از نقدش مرسی

ارسال نظر

شما در حال ارسال پاسخ به نظر « » می‌باشید.