گزینشی از پذیرش حلولی جدید در جسم رو به زوال شان و یا همجواری با مردگانی فناپذیر؟ فیلمساز در پرداخت روایت، راهی بی بازگشت را برای پذیرش مسیر دگردیسی افراد برمی گزیند، چنان که اهالی ساده دل روستا از بابت به دست آوردن زندگی خویشاوندان خود، به ناچار و با رویی گریان به این امر ناصواب راضی می شوند و سپس کارگردان با قابی تمیز و نوری ارزنده در دل شب، مردگانی را با آیینه ای از تابش تناسخ به زندگانی تازه در جسمی دیگر می رساند و صحه بر احوالی می گذارد که به ظاهر خیری بایسته در آن است!

تلفیق روح مردی غریبه که سیمایی وهمناک از شخصیت سودا گرانه اش در بک راند تصویر به نمایش در آمده، در اجسام غریب یافتگانی در سیمای مرگ، حسی به انگاره هستی در تصویر می بخشد، اما در حقیقت این وهم خیال انگیز، حکایت از صورتی به غایت باطل به نام تناسخ دارد که قبلا در فیلم انیمیشن " اینسان " به آن مفصل پرداخته شده بود.

در این جا سوالی حساس از مسئولین سینمایی کشور به جای می ماند که بستر سازی و رونق بخشی به حکمی برخلاف سیره نبوی اسلام در جشنواره فیلم کوتاه امسال در راستای کدام یک از نگره ی سیاستی تدوین شده است؟ و این جریان مسموم کارکردی که از طریق نهادینه سازی و با استفاده از اصل تکرار در نمایش فیلم هایی چنین محسوس رخ می دهد، چه استنباطی را در ذهن هوشیار از درک مفاهیم خفته در سیمای فیلم می گشاید؟

فیلم 15 دقیقه ای اشکان احمدی، اگرچه به لحاظ نوع قاب بندی و با آمیختگی مناسبی از رنگ و نور، به فرمی مناسب در اجرا رسیده است، اما در واقع این پرداخت دقیق در روایت، برای دستیابی به چه پیامی بنا می شود؟ برای بسط و انشعاب تفکری متروک بوده که در نهاد تعقل برانگیز هر آدمی، چیزی جز خرافه ای پست و دلیلی بی منطق نمی تواند باشد؟

برای هنرمند مسلمانی که جایگاهی والا از رسیدن به ملکوت اعلی و راهی استوار در پیمودن سرزمین سرسبز بهشتی را دارد، این معنای فنا شده از تناسخ بشری چه جایی می تواند داشته باشد؟ از طرفی در نزد مسئولی که در قامت مقدس حضور در نظامی اسلامی، شعار خدمت به مردمی مسلمان را سر می دهد، مقبولیت چنین تصویر نمادینی از حیات بشری و دنیای ساخته گی پس از مرگ در این فیلم، چه توجیهی دارد؟

فیلم صورتهای متروک در سقوط حزن آلودی از بینش معرفتی اسلام بسر برده و چالش های بحث براگیزی از اعتقاد جاودان بشری را به خود بر می انگیزد. هویتی جدید از معنای اثبات شده عالم پس از مرگ با پذیرش جعلی ماهیت یافتن مشترکی از جسم و روح موجوداتی متمایز در این اثر صادر می شود و نشانه ای وهم آلود از تطابق سیرت و صورت هایی منفک از هم ارائه می گردد و این قالب ممدوح به زبان سینمایی لایه پذیر از فرم و معنا، حکایتی غریب را به جان می رساند و افسوس که چنین آثار شرک آلودی به راحتی و با پنجره ای به دور از نظارت دینی و عرفی ما، راه به نهان خانه ی تماشای مردمان این سرزمین می نهد.

در کوران چند روزه از آثار به نمایش در آمده از سی و یکمین جشنواره فیلم کوتاه تهران، آن چه بیش از تکنیک و کیفیت آثار به جا مانده است، رسیدن به ترویج نگاهی خام دستانه از معانی محکم دینی و شیوع نگاهی برآمده از سبک هویتی مدرن با نشانه های اخلاقی مغایر با شئونات ایرانی است و البته رونمایی از نوع جدیدی از پوشش بازیگران که به راحتی و با هر آرایش و سیمایی به پرده سینما در می آیند که در سومین روز از نمایش های مورد تماشا به نمونه هایی از فیلم های کوتاه " 11 " و " قهوه شیرین" می توان اشاره کرد، خصوصا در فیلم 11 که بازیگر زن آن با موهایی کاملا مشخص در طول فیلم به حرکت در می آمد!

 و باز از سر دریغ و حسرت، این سوال را از عوامل درگیر با سینمای امروز ما خواهیم پرسید که آیا قوانینی متفاوت برای نحوه پوشش و رفتار شخصیت های فیلم کوتاه با فیلم های بلند وجود دارد؟ و یا این که قوانینی جدید از دامان پر مهر و نگاه مدبر این عزیزان به سینمای ارزشی ایران صادر شده است؟