سیزدهمین جشنواره بین المللی فیلم مقاومت درحالی به تاریخ برگزاری اش نزدیک می شود که این دوره از حساسیت فوق العاده ای برخوردار است . به عبارت روشنی اتفاقات منطقه و کشتار مردم بی دفاع غزه توسط صهیونیست ها جایگاه و موجودیت این جشنواره را با اهمیت مضاعف تری جلوه می دهد . متاسفانه کم توجهی مدیریت های دولتی و شبه دولتی مدعی بدهکاری به دفاع مقدس در ادوار مختلف منجر به کاستی های آشکاری در حوزه سینمای دفاع مقدس (خصوصا تولید)  شده تا آنجا که بخش زیادی از  بار سنگین روشن بودن چراغ سینمای دفاع مقدس  همواره  بر دوش جشنواره بوده است . در واقع همین برپایی دوسالانه جشنواره به عنوان محمل و میدانی رقابتی ، انگیزه ساز حیات این ملی ترین گونه ی سینمایی شده است ، کما اینکه در رخدادهای چند سال  گذشته ی منطقه و از جمله عملیات نسل کشانه اخیر اسراییل ، جای خالی آثار محکم با گرایش مقاومت خالی و متقابلا جشنواره با تلاش مدیریتی ، سعی در پوشش برخی خلا ها داشته است .   

این امری مبرهن است که برای ملت ایران تحمیل جنگ هشت ساله فراموش نشدنی است . «به دریا رفته می داند مصیبت های طوفان  را» . تحمیل جنگ به مردم فلسطین و خاص تر – درهمین ایام – مردم غزه ، درمنظر مردم این دیار ،  بیش از دیگران جنگ ندیده ، قابل درک است . اگرچه حضور و حاکمیت صهیونیست ها  بر سرزمین فلسطین همواره و از دیرباز برای مسلمانان (به ویژه ایرانیان به رهبری امام کبیر) باطل شمرده شده و چیزی جز غصب تلقی نشده است  اما تحمیل جنگ به این سرزمین ، درک و درد اهالی فلسطین را حتی برای ناباوران حقوق فلسطینی ها نیز ملموس و پذیرفتنی کرده و همچنان باعث قرار گرفتن درکنار مردم بی گناه سرزمین های اشغالی شده است . فی لذا بیزاری از جنگ و تلاش و مبارزه برای تحقق صلح ، حداقل خواست و حقوقی است که فلسطینیان و ایرانیان ، برای تحقق آن از پای نخواهند نشست . امروزه کمتر کشوری مانند ایران و فلسطین و چند کشور جنگ دیده دیگر ، قادر به فهم جنگ ناخواسته هستند . بنابراین دفاع جانانه و مقاومت دربرابر زورگویان و ستم پیشگان ، تنها راه پیش گیری از توسعه و تدوام جنگ و برقراری صلح است .

بار انتقال و پروپاگاندای موضع و مفاهیم فوق ، امروزه بیش از پیش بردوش سینمای دفاع مقدس است . مشارکت و همگرایی ملت ایران (بدون تمایز طبقاتی و تفکیک گروه های سنی و جنسی)  دربرابر مهاجمان و تحمیل گران جنگ هشت ساله ، ملی ترین پدیده سیاسی – تاریخی را رقم زد ، همچنان که سینمای دفاع مقدس به عنوان گونه ی متولد پس از انقلاب و محصول جنگ ، به واقع این گرایش و معنا را نمایندگی کرده و ازهمین رو تنها گونه ملی درسینما لقب گرفته است که درتداوم اش ، جایگاهی با رویکرد مقاومت را نیز سرلوحه فعالیت خود قرار داده است. امروز نیز این سینما  اصلی ترین ابزار و وسیله فرهنگ ساز این عرصه شناخته می شود .

همین روزها شاهدیم که مردم ایران یکپارچه درکنار مردم داغدیده غزه قرار دارند . بی تردید این حضور و ایثار برخاسته از اعتقاد و باور عمیق  مردم مسلمان به اسلام ناب محمدی (ص) و متاثر و آموخته  از سلحشوری و روحیه استقلال طلبانه ایرانی جماعت است. رویکردی که منجر به نمایش ملی بودن تحرکات حمایت گرانه از مبارزان مسلمان غزه شده است. از همین رو جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت پیشتازانه ، علم همگرایی سینماگران به منظور بیدار کردن وجدان جهانی و مشخصا بانکی مون را برافراشت . این حرکت به موقع ضد جنگ جشنواره ، یکبار دیگر تاکیدی برجایگاه برجسته این رویداد فرهنگی فعال دارد ، رخدادی که از منظر همه ، با اختلاف سلیقه های موجود  سیاسی – فکری ، تنها گرایش ملی در سینمای کشور شناخته می شود . یعنی بی بروبرگرد اگر قایل به سینمای اسلامی– ملی باشیم ، باید آن را درهمین گونه ی سینمایی جستجو کنیم . به همچنین ملی ترین رویداد فرهنگی همین جشنواره شناخته می شود ، دراین صورت حمایت از جشنواره فیلم مقاومت ، نه تنها خدمت به سینمای ملی کشور است بلکه از هر نظر ،  معنایی جز صلح طلبی ندارد .

متاسفانه در ادوار اخیر تا بخواهید صحبت از دفاع مقدس و ضرورت حمایت از جشنواره شده و می شود اما در زمینه عمل و جایی که باید حرف ها تحقق پیدا کند ، دلایل و استدلال و مشکل تراشی ، حاکم شده است . وزیر و وکیل و مدیری را سراغ نداریم که با صراحت مخالفتش را با سینمای دفاع مقدس و جشنواره مقاومت اعلام کند ولی به موقع عملی کردن موافقت ها هم ، نهایتا  به حداقل ها بیشتر رضایت نداده اند .

آخرین مصاحبه  رییس محترم سازمان سینمایی پر از نکته ها و اندرزهایی بود که چنانکه مدیران و روسای نهادها و مراکز و از جمله زیرمجموعه وزارت ارشاد به آن اهتمام جدی نشان دهند ، سینمای کشور بر اعم مشکلاتش فایق خواهد آمد ، به ویژه آنجایی که کارشناسانه گفتند : «دفاع مقدس را گنجینه و سرمایه ای می دانم که می تواند سینما را با مردم آشتی دهد» . و مهمتر از همه این نظر که : «جشنواره مقاومت جایی است که ما می توانیم کارنامه سالانه مان را درخصوص مقاومت و به ویژه دفاع مقدس مرور کنیم» . این سخن  آقای ایوبی در حافظه تاریخی سینما و مردم ثبت خواهد شد و لذا به صورت جدی باید سرلوحه عمل مدیریت خرد و کلان سینمایی قرار گیرد . به واقع کارنامه مدیران مدعی حمایت از دفاع مقدس دراین جشنواره مرور خواهد شد. اگر سینمای دفاع مقدس و بالطبع جشنواره مقاومت ضعیف و کم بنیه باشد ، یعنی مدیران «بد» عمل کرده اند. این موضوع و مسئله شوخی بردار نیست وقتی همه می دانیم که سینمای دفاع مقدس مردم را با سالن ها آشتی خواهد داد ، وقتی همه می دانیم که مدیران محترم با سنگر پشت مقوله دفاع مقدس ، پست هایشان تثبیت شده، اما شاهد کاهش تولیدات یا برگزاری جشنواره ای دوسالانه و کم فروغ باشیم ، بی رودربایستی یعنی یک جای مهمی از کار مدیران می لنگد . امید که متولیان جشنواره مقامت را تنها نگذاریم . کارنامه تک تک مان در جشنواره ای پر شکوه و با کیفیت خواهد درخشید.

یادداشت: محمدتقی فهیم.