یکشنبه ۲ شهریور ۱۳۹۳ - ۱۲:۲۴

نگاهی به موسیقی فیلم «فرشته ها با هم می آیند»

رنج بردن از خلاء موسیقایی!

فیلم سینمایی فرشته ها باهم می آیند

سینماپرس: نازنین شادپی/ موسیقی فیلم «فرشته ها با هم می آیند» که توسط مهیار علیزاده ساخته شده بر پایه ۳ ساز کلارینت، پیانو و ویولنسل شکل گرفته است. در این فیلم موسیقی با وجود نقاط مثبتی که دارد در برخی صحنه ها یا حضور ندارد یا آن قدر حضورش کم رنگ است که گنگ شنیده می شود.

فیلم «فرشته ها با هم می آیند» هم به اندازه کافی از موسیقی بهره مند شده است و هم اینکه سازها با هوشیاری انتخاب شده اند چرا که به نظر می رسد سازها شخصیت پردازی شده اند؛ پیانو برای نوزدان پاک و معصوم، کلارینت برای پدر خانواده که روحانی هم است و ویولنسل برای مادر خانواده که باردار است و چشم انتظار به دنیا آمدن کودکان خود می باشد. موسیقی ساده و روان شنیده می شود و به مانند فیلم خیلی اوج و فرود ندارد اما با این حال از کم و کاستی هایی رنج می برد.

موسیقی در زمانی که «لیلا» (با بازی نازنین بیاتی) برای سونوگرافی به دکتر مراجعه کرده، در صدای پیانویی آرام همچون آرامشی که کودک در آغوش مادر خود دارد، شنیده می شود. همین آرامش در نواختن پیانو است که خبر از بیماری و سکوت یکی از نوزادان می دهد؛ «نرگس» یکی از ۳ قلوهای «لیلا» و «احمد» (با بازی جواد عزتی) مریض است و باید تا مدتی با ماسک، اکسیژن مورد نیاز خود را تامین کند تا بهبود یابد. در این هنگام ویولنسل به پیانو می پیوندد تا بازگو کننده نگرانی مادر از سلامت نوزادان اش باشد.

ای کاش علیزاده به جای ویولنسل (چلو) از ویولن استفاده می کرد تا ظرافت مادر و به خصوص ظرافت محبت مادر به کودکان اش را به خوبی به تصویر موسیقایی می کشاند. حتی می توانست در صحنه هایی که مادر کودکان اش را یکی یکی در آغوش می گیرد، از تکنیک «پیتسیکارتو» بهره گیرد. در تکنیک «پیتسیکارتو» نوازنده به جای آرشه از انگشت خود برای به صدا در آوردن ساز استفاده می کند، در اصل «پیتسیکاتو» زخمه زدن بر سیم توسط انگشت دست است. در این تکنیک صدای تولید شده ظرافت خاص و بی همتایی دارد و علیزاده می توانست چنین تکنیکی را در موسیقی اش استفاده کند.

موسیقی با وجود نقاط مثبتی که دارد در برخی صحنه ها یا حضور ندارد یا آن قدر حضورش کم رنگ است که گنگ شنیده می شود. درست به مانند صحنه ای که «سمانه» و «سمیه» گریه می کنند و پدر و مادر از «نرگس» بیمار غافل می شوند؛ در این صحنه با وجود از حال رفتن «نرگس» و متوجه شدن پدر از وضعیت فرزندش، موسیقی به شدت کم رنگ و گنگ شنیده می شود در حالی که وجود یک ساز کوبه ای می توانست اوج نگرانی پدر و مادر را در هر ضربه نشان دهد، اما فقط پیانوست که آرام و گنگ نواخته می شود. حتی می توانست از آواهایی زنانه در زیر هر ضربه کوبه ای استفاده کند.

فیلم با وجود شباهت زیادش به لحاظ داستانی و فضایی به فیلم «طلا و مس»، توانسته به لحاظ موسیقایی کمی متفاوت تر عمل کند. موسیقی در تیتراژ پایانی بدرقه کننده خوبی برای مخاطبین است؛ ویولنسل، کلارینت، پیانو و آواهایی جان دار شنیده می شود. صدای سازها در رو و آوا در زیر قرار گرفته اند تا تاثیرگذار شنیده شوند.

 

برچسب‌ها

ارسال نظر

شما در حال ارسال پاسخ به نظر « » می‌باشید.