به گزارش خبرنگار سینماپرس، این بازیگر تئاتر و سینما در نشست مطبوعاتی صبح امروز نمایش« ترانه های محلی» در تئاتر شهر، با اشاره به مصوبه تعیین قیمت بلیت نمایش‌ها در سالن‌های مجموعه تئاتر شهر یادآور شد: ظاهرا مصوبه‌ای در این مجموعه وجود دارد که براساس آن سقف بلیت نمایش‌های تالار اصلی، ۲۵ هزار تومان است. اما این پرسش مطرح است،‌ چه معیاری برای این قیمت گذاری وجود دارد!

نصیر‌پور اضافه کرد: این مصوبات و همینطور شرایط اقتصادی فعلی و هزینه‌های بالای تولید یک نمایش به ناچار کارگردان‌ها را به سمت آثار کم ‌پرسوناژ یا همکاری با بازیگران جوان سوق می‌دهد و در این شرایط معلوم نیست تکلیف نمایشی مانند «ترانه‌های محلی»، که با حضور گروه حرفه‌ای بازیگران و نوازندگان اجرا می شود و چه خواهد شد.

بازیگر نمایش‌های «پل» و «یک دقیقه سکوت» اظهار تاسف کرد: ظاهرا نام "مصوبه‌" وجود دارد اما عملا ما را ناچار به اجرای آن می‌کنند چون اجازه تخطی نداریم اما ای کاش اجازه می‌دادند یک گروه هنری خودش ارزش کالای هنری خود را تعیین کند چون اگر درست تعیین نکند‌، تماشاگر از آن استقبال نمی‌کند.

این مدرس تئاتر اضافه کرد: به عنوان بازیگری که سال‌هاست کار می‌کنم و امروز که به پختگی رسیده‌ام این سوال برایم مطرح می‌شود چه چیزی ارزش یک کار هنری را تعیین می‌کند؟

وی افزود: از سوی دیگر ۲۰ درصد فروش بلیت نمایش‌ها هم باید به مجموعه تئاتر شهر پرداخت شود،‌ همه اینها برای من به عنوان بازیگری که سی سال سابقه کار دارم، جای پرسش دارد.

بازیگر نمایش‌های «خروس»‌، «مصاحبه»‌ و«اسب‌ها» خاطرنشان کرد: مدیران بسیار اصرار دارند تا تئاتر خصوصی شود. اما ای کاش این اندازه در قید و بند چنین مصوباتی نباشند. زیرا می‌توان از طریق فروش آثار، مشکلات فنی سالن‌های نمایشی را حل کرد اما در حال حاضر خود این مصوبه دلیلی می‌شود برای وابسته ماندن تئاتر به دولت.

در ادامه این توضیحات، محمد رحمانیان نویسنده و کارگردان نمایش «ترانه‌های محلی» نیز که پیش از این سابقه همکاری با پرویز پرستویی را در نمایش «فنز» داشته است‌، با مقایسه دستمزد این بازیگر در تئاتر و سینما یادآور شد: سال ۸۴ دستمزد ماهانه پرستویی در سینما ۱۵ میلیون تومان بود. ایشان ۹ ماه درگیر نمایش «فنز» بود و مجموعه دستمزدی که گرفت، شش میلیون و ۵۰۰ هزار تومان بود. یک بازیگر تا کجا باید عاشق باشد که بتواند در تئاتر دوام بیاورد؟!

این هنرمند تئاتر که نمایش‌اش را از روز ۷ مرداد ماه به صحنه می‌برد، با ارائه توضیحاتی درباره این اثر نمایشی متذکر شد: نمایش ما درباره یک آهنگساز ایرانی مقیم نیویورک است که پس از ۲۰ سال به ایران بر می‌گردد تا روی پروژه دکترایش که کارکردن بر موسیقی ۹ فیلم ایرانی‌ است‌، کار کند. در این نمایش، از موتیف‌های موسیقی محلی استفاده می‌کنیم و همچون دو نمایش قبلی‌ام ،‌ موسیقی نقش بسیار تعیین کننده‌ای دارد.

وی افزود: این آهنگساز سفری ادیسه‌وار دارد و با حضور در هر منطقه با رنج‌ها و زندگی مردم آن خطه آشنا می‌شود.

رحمانیان در پاسخ به این پرسش که در نمایش‌های اخیرش بیشتر به موسیقی پرداخته و از تئاتر اجتماعی فاصله گرفته است‌،توضیح داد: هرچند به روز بودن و التهابات جامعه را به صدای بلند گفتن‌، یکی از راه‌های اجرای نمایش است اما اخیرا مسائل را پوشیده‌تر مطرح می‌کنم و بیشتر از نشانه‌ها بهره می‌برم. اما همچنان معتقدم در نمایش «ترانه‌های محلی» هم صدایم به اندازه نمایش «روز حسین» بلند است. با این حال فریاد زدن تنها راه حل نیست.

کارگردان نمایش‌های «پل» و «عشقه» خاطرنشان کرد: من هرگز یک شیوه اجرایی نداشته‌ام و این چنین است که نمایش‌هایی مانند «مصاحبه‌»، «مجلس‌نامه‌»، «خروس‌» ، «پل»،«فنز» یا «مانیفست چو» را اجرا کرده‌ام، که هر کدام مضامین مختلفی دارد و به شیوه خاص خودش اجرا می‌شود.

او ادامه داد: تا سه ماه پیش فقط به نمایش «صدام» فکر می‌کردم اما شرایط اجرای آن فراهم نشد. همچنان که امکان اجرای نمایش‌های «هامون بازها» یا «روز حسین» هم فراهم نبود. بنابراین گاه شرایط، اجازه اجرای اثر دلخواه مان را نمی‌دهد و ناچاریم نمایش دیگری را جایگزین کنیم.

رحمانیان در پاسخ به پرسشی دیگر درباره اهمیت موسیقی در نمایش‌های تازه‌اش گفت: ممنوعیتی که برایم ایجاد شد باعث شد برخی از نمایشنامه‌های بزرگ دنیا را دوباره بخوانم و در این رهگذار آثار شکسپیر‌، ایکسن‌،اونیل‌ و... را خواندم و دوباره برشت را کشف کردم که به شدت مرا تحت تاثیر قرار داد.

او با ارائه توضیحاتی درباره اهمیت جایگاه موسیقی در آثار برشت اضافه کرد: او به شیوه‌ای می‌نویسد که گویی برای همه مردم می‌نویسد و ترانه و موسیقی آنچنان کاربردی در اثارش دارد که نام آهنگساز را در کنار نام نویسنده می‌گذارد. ضمن اینکه استفاده از موسیقی نزدیک‌ترین شکل برای فاصله گذاری است.

مهتاب نصیر‌پور نیز با ابراز خرسندی از اجرای موسیقی نمایش در سال‌های اخیر در ایران توضیح داد: در نبود برخی از انواع تئاتر مانند تئاتر موزیکال و اپرا در کشور ما،‌ تجربه‌هایی از این دست می‌تواند کمک کند تا راه جدیدی باز کنیم. البته ما نمایش‌های آماده بسیاری داریم اما امکان اجرایش فراهم نیست.

رحمانیان در عین حال از شرایط فعلی تئاتر ایران ابراز خرسندی کرد و گفت: باید از شرایط دوران امروز که اجازه داد دو نمایشنامه‌ از بهرام بیضایی را روخوانی کنیم‌، قدردانی کنیم. این روزها نمایش‌های بسیار خوبی در تهران اجرا می‌شود‌ که امیدوارم این شرایط همچنان پابرجا بماند. چون دیدن یک نمایش خوب بسیار لذت بخش است. هرچند دیگر خیلی دوست ندارم تئاتر اجرا کنم و بیشتر برای عصبانی کردن عده خاصی نمایش اجرا می‌کنم، اما همیشه از دیدن یک تئاتر خوب بسیار لذت می‌برم.

این کارگردان تئاتر در پاسخ به پرسشی دیگر مبنی بر اینکه در نمایش‌های تازه‌اش سعی دارد بخش گسترده‌تری از مخاطبان را جذب کند‌، تصریح کرد: این دغدغه هر کارگردانی است اما به هر قیمتی نیست. ضمن اینکه استقبال عام به خودی خود نشانه‌ خوبی یا بدی یک اثر نیست.

نویسنده«مجلس نامه» درباره مشکلات فنی تالار اصلی تئاتر شهر نیز توضیح داد: مشکلات تالار اصلی بعد از بازسازی سال ۸۶ بیشتر هم شده است. عمده مشکل آن صدا است و از آنجا که کار ما یک موسیقی نمایش است و موسیقی کاملا روی صحنه حضور دارد‌، از میکروفن استفاده می کنیم. با این حال همچنان نقاط کور در سالن وجود دارد.

رحمانیان اضافه کرد: یکی از مشکلات ما این بود که امکان اجرای نمایش در سالن دیگری وجود نداشت. از سوی دیگر،کسی علاقه‌مند نبود این نمایش را در تالار وحدت اجرا کنیم. بنابراین تالار اصلی تئاتر شهر تنها گزینه ما بود. با این حال تلاش می‌کنیم مشکلات فنی و اجرای آن را حل کنیم.

اشکان خطیبی که به عنوان بازیگر و مجری طرح با اجرای نمایش«ترانه های محلی» همکاری دارد‌، افزود: ما روی هیچ یک از تجهیزات تکنیکال تئاتر شهر حساب نکردیم و همین موضوع باعث افزایش هزینه‌ها شد. چون ناچار شدیم مانیتور اجاره کنیم‌،هدفن تهیه کنیم و تمام نیازهای گروه موسیقی را برآورده کنیم. اگر قرار بود به تجهیزات تئاتر شهر اکتفا کنیم، این نمایش اصلا قابل اجرا نبود. چون این تالار حتی پیانو ندارد و ما ناچار شدیم خودمان پیانو بخریم. همه این هزینه‌ها در کنار ۲۰ درصدی که انجمن هنرهای نمایشی از گیشه نمایش ما می‌گیرد،‌ کار را برای گروه دشوار می‌کند.

امیر کاوه آهنین جان یکی از بازیگران نمایش «ترانه‌های محلی» به شیوه همکاری رحمانیان با بازیگرانش اشاره کرد و گفت: خوشبختانه آقای رحمانیان به بازیگر اعتماد می‌کند و به او فرصت می‌دهد تا تلاش بازیگری‌اش را در درباره نقش داشته باشد.

مهتاب نصیر‌پور نیز اضافه کرد: آقای رحمانیان،نقش‌ها را براساس بازیگرانش می‌نویسد؛ یعنی اول گروه را مشخص می‌کند و بعد متن را می‌نویسد. که از این نظر این مزیت وجود دارد که با همفکری یکدیگر، کار خیلی سریع پیش می‌رود اما از سوی دیگر متن نمایشی خیلی دیر به بازیگران می‌رسد و زمان کمی برای تمرین داریم.

نمایش «ترانه‌های محلی» نوشته و کار محمد رحمانیان از روز ۷ مرداد ماه راس ساعت ۱۹ در تالار اصلی تئاتر شهر به صحنه می‌رود.

رامین ناصر نصیر ‌، علی سرابی‌، پرستو رحمانیان‌، سها سناجو‌، مارال بنی‌آدم‌ و میلاد حمیدی دیگران بازیگران این اثر نمایشی هستند. این نمایش در اولین اجرای خود میزبان گروه کر و نوازندگان نابینایان خواهد بود که به عنوان میهمانان ویژه در شب افتتاحیه حضور دارند.