«تحليلش‌كن» در سال 1999 با بازي متفاوت رابرت دونيرو ساخته شد و این فیلم نامزد دريافت جايزه گلدن گلوب در سال بعد شد .

این فیلم یک كمدي سیاه است که هرگز تلاش نمي كند تا به هر قيمتي بيننده را بخنداند . فيلمنامه اين فيلم را پيتر تولان ، هارولد راميس و كنت لونرگان نوشته اند .

وجود لحظه هاي ناب با پرداختي حرفه اي كه در تناقض فرم و محتوا بوجود مي آيد خود به اندازه كافي فضاي كمدي را ايجا مي کند كه اگر حافظه مخاطب از بازي هاي درخشان دونيرو در كارهاي جدي و خشن او مانند  «كازينو» یا «پایین شهر» نيز به آن اضافه شود ، اين تاثير را دو چندان مي كند. در حقیقت مخاطب از این بازیگر انتظار خلق لحظات کمیک را ندارد و همین موضوع وجه طنز کار را بالاتر می برد.

در تمام صحنه هايي كه مخصوصاً بصورت نماي درشت از صورت دونيرو گرفته شده ، مخاطب خود را آماده خلق يك صحنه خشن مي كند كه ناگهان با چيزي غير از آن مواجه مي شود و اين خود مي تواند از هوشمندي هارولد راميس كارگردان فيلم باشد . 

دونيرو در نقش "پل ويتي" رياست يك گروه گانگستري را در آمريكا بر عهده دارد . با گذشته اي سرشار از خشونت و آدم كشي و تيم تبهكاري او كه براي رضايت او حاضر به هر كاري هستند . اما او در حال حاضر دچار مشكلات روحي است و از سوئي دچار توهم شده و مي پندارد كه عده اي مي خواهند او را بكشند .

 بيلي كريستال در نقش "سابل" بعنوان دكتر روانپزشك "پل ويتي " ، مامور مي شود تا او را در خانه خود تحت نظر داشته باشد و به بهبود او كمك كند. دكتر تلاش مي كند تا از اين كار شانه خالي كند، كه موفق نمي شود. "سابل " سعي دارد تا با قرار دادن "ويتي" در موقعيت هاي عادي و روزمره او را به شرايط عادي بر گرداند اما "ويتي" از قرار گيري در اين شرايط بسيار رنج مي برد و شرايط را آنگونه كه مي پسندد براي خود رقم مي زند. "سابل" به عنوان دكتر ويتي ناخواسته وارد گروه تبهكاران مي شود و در يك سرقت، از كاميون حمل طلا سر در مي آورد . 

 كارگردان با انتخاب دونيرو به عنوان يك چهره شناخته شده در عرصه بازي و سينماي خشن ، در واقع تبهكاران را به هجو كشيده و توانسته سكانسهاي ماندگاري را در عرصه سينماي كمدي خلق کند. بيلي كريستال در نقش "سابل" نيز توانسته با كنترل بازي خود و توانايي هاي فردي اش در زمينه خنداندن مخاطب ، بي آنكه آسيبي به نقش بزند با بيننده ارتباط خوبي بر قرار کرده و یکی از درخشانترین بازی هایش را ارائه دهد. او سعي دارد تا بيش از آنكه بخنداند از آن فرار كند ، كه اين خود ترفندي براي ايجاد لحظات خنده آور است .

فيلم ، گر چه از يك طرح كلي موفق برخوردار نيست اما توانسته با بكارگيري بازيگران مطرح و شناخته شده  و تقابل جنايت و شوخي و هجو تبهكاران ، جايي براي خود باز کند و با وجود آنكه به پاي بسياري از كمدي هاي مطرح نمي رسد به يك كمدي ماندگار در ذهن بدل شود .