سینماپرس- «عصبانی نیستم» پس از «بغض» دومین فیلم رضا درمیشیان در مقام کارگردان است. رضا درمیشیان با ریتم سریع، پر از تنش و استرس، مغشوش و سردرگم تمام مشکلات سیاسی، اجتماعی و روحی شخصیت هایش را نه به صورت داستان که گزارش وار برای مخاطبانش بازگو می کند. «عصبانی نیستم» راوی قسمتی بحرانی از زندگی جوانی به نام نوید است که در رودرویی با مشکلات زندگی و برای تسلط بر اوضاع قرص اعصاب مصرف می کند اما جالب آن که قرص ها به جای اینکه باعث آرامشش شوند، توهمات شخصیت نوید با بازی نوید محمدزاده را به همراه دارند و جالب تر آنکه در بین این تصاویر، تصویر خود نوید را هم می بینیم و این سوال پیش می آید که این تصاویر را از چشم چه کسی می بینیم؟

 نوید جوان دانشجو  شهرستانی در در خانه ای به همراه دو دوستش  زندگی می کنند و به دلیل اعتراضات سیاسی، از دانشگاه اخراج شده است. او که از طرف  پدر نامزدش در فشار قرار گرفته است نمی تواند کار و خانه ای برای زندگی فراهم کند و این باعث به هم ریختگی بیشتر روحی او می شود و در پایان فیلم بدون اینکه به نتیجه ای برسد و یا شخصیت هایش را به جایی برساند آنها را معلق نگه می دارد.

 «عصبانی نیستم» و تصاویری که به صورت تند شده در فیلم به نمای در می آید مثل فیلم های توهم زایی مثل «ایزی رایدر» به کارگردانی دنیس هوپر است. ولی چون این تصاویر نقطه دید کسی نیست می توان این تصاویر را توهمات دوربین یا کارگردان دانست.

برشی از زندگی جوانی که با عبور از مرحله ایده آلیستی و رویاهای جوانی قرار است به برزخ زندگی واقعی پای بگذارد، جوان و مشکلات قابل لمس و واقعی‌ مرحله ای از زندگی که  برای همه آدم ها پیش می آید و انتخاب هایی که همه برای عبور از این مرحله انجام می دهند، در «عصبانی نیستم» درمیشیان کارکتر اول هیچ انتخابی انجام نمی دهد. نوید که با عشقش می‌خواهد برود زیر یک سقف، اما پول پذیرایی از او در یک کافی شاپ را هم ندارد و این وضعیت همه آدم های بی کار است.

در «عصبانی نیستم» فیلمبرداری روی دست و استفاده از حرکت های نرم دوربین نوعی از مستندگونگی را به فبلم می بخشد و درمیشیان از این طریق می خواهد به مخاطب نزدیک شود، اما فیلم داستانی ندارد و بیشتر گزارش از اتفاقات و برشی از زندگی است. تصاویر کلیپ وار درمیشیان جدابیت بصری دارد اما در یک فرم سینمایی روایت نمی شوند و کارگردان با کنایه ها و عقاید سیاسی سعی می کند خود را جسور نشان دهد،اما موضوع و مضمون او به خوبی پرداخته نمی شود.

«عصبانی نیستم» رضا درمیشیان مانند «قصه ها» از بنی اعتماد  سعی در گزارش و همدلی دارد به جای اینکه داستان بگوید و یا روایت جدیدی مطرح کند و یا فرمی سینمایی ارائه دهد. او با جمع کردن تمام مشکلات در یک شخصیت ،بی پولی،بی کاری،اخراج از دانشگاه،از دست دادن عشق، نهایت سعی خود را می کند تا ما را به آه کشیدن وادارد.