به گزارش خبرنگار سینماپرس، نشست خبری فیلم«فصل فراموشی فریبا» با حضورعباس رافعی؛ کارگردان و فیلمنامه نویس،ساره بیات،امین زندگانی،هومن کیایی؛ بازیگران فیلم،پرهام وفایی تدوینگر،رعنا امینی؛ طراح صحنه و لباس،علی اصغری فیلمنامه نویس،مهرداد قلی پور طراح گریم در سالن سعدی برج میلاد برگزار شد.

در ابتدای این نشست عباس رافعی در پاسخ به پرسش سینماپرس در رابطه با نسبت این فیلم با جامعه امروز بیان کرد: این فیلم سیاه نما نیست، بلکه قصد داشتیم تهران را که در خیلی از فیلم ها جای آن خالی است را  به گونه ای که آیینه تمام قد خوبی ها، بدی ها و زشتی ها باشد را نشان بدهیم. طی ۸ سال گذشته از لحاظ اقتصادی دچار مشکلات بسیاری شدیم که این مشکلات اقتصادی که نسبتی با جامعه امروز نیز دارد در این فیلم به نمایش گذاشته شده است.

این کارگردان ادامه داد: سعی کردم فیلمنامه ای جامعه شناسانه باشد و به گونه ای آن را بسازم که دیگران آن را احساس کنند. همچنین تلاش کردم موقعیتی مستندگونه در فیلم ایجاد کنم و بسیاری از موقعیت ها مثل دستفروش مترو در این فیلم شخصیت های واقعی بودند.

وی در پاسخ به اینکه آیا مجوز این فیلم مشکل داشت یا خیر، توضیح داد: در دوره قبل پروانه ساخت این فیلم رد شد و اصلاحاتی انجام دادیم تا بتوانیم آن را بسازیم. اگر این فیلم تلخ است، مربوط به زندگی فریبا می شود. این فیلم تولید یک جمع مستقل است که نیاز به تماشاگر دارد و تلاشمان خلق داستانی جذاب است و این تلخی به زایش این زن می انجامد. این زن مشغول بافت پولیور برای شوهرش است و این یعنی زندگی خودش را می بافد و نهایتا آن را به رنگ زندگی یعنی رنگ سبز می پوشد.

ساره بیات؛ بازیگر نقش فریبا با بیان اینکه این فیلم دارای دغدغه اجتماعی است و ما به ازای شخصیت فریبا در جامعه وجود دارد، در رابطه با تشابه شخصیت فریبا با شخصیتی که در فیلم «جدایی نادر از سیمین» آن را ایفا می کرد، گفت: با اینکه این شخصیت با شخصیتم در جدایی نادر از سمین تفاوت دارد اما خوشحالم که به اعتقاد برخی از دوستان این تشابه وجود دارد. من تلاش زیادی کردم با توجه به اینکه هر دوی آن کاراکترها زنی رنجدیده بودند این دو شخصیت با یکدیگر تفاوت داشته باشند و اگر اشباهتی نیز وجود دارد به علت وجود خود ساره بیات به عنوان بازیگر است.

در ادامه امین زندگانی، بازیگر نقش مرتضی در «فصل فراموشی فریبا» با بیان اینکه با وجد سکانس های محدودی که وی در آن حضور داشت اما مرتضی نقش کامل و تعیین کننده ای را در فیلم برعهده داشت، بیان کرد: این فیلم به نظر من اصلا سیاه نیست، متاسفانه بسیاری از فیلم های ما امروز طبقه متوسط جامعه را طبقه ای سطحی نشان می دهد در صورتی که ما ایرانی ها سطحی نیستیم، اگر به همین وضعیت پیش برویم دیگر چیزی برای دیدن برای مخاطب وجود نخواهد داشت.

وی افزود: نقش مرتضی ممکن است بخشی از وجود من یا خیلی از افرادی باشد که در جامعه امروز زندگی می کنند و ما به ازای امروزی دارند. به عقیده من فیلم خوب فیلمی است که هر کسی بتواند خودش را در درون فیلم ببیند.

پرهام وفایی؛ تدوینگر فیلم نیز در رابطه با ریتم کند «فصل فراموشی فریبا» عنوان کرد: لزوما ریتم کند یک فیلم به معنای بد بودن آن نیست. ضمن اینکه سکانس های شهری در این فیلم ریتم تندی داشتند و آنجا که فضا و داستان فیلم اقتضا می کرد ریتم کند می شود و این کند بودن به تناسب فیلم صورت گرفته شده است.

در ادامه رافعی در رابطه با موسیقی فیلم عنوان کرد: این دومین همکاری من با پیمان یزدانیان است. موسیقی که یزدانیان برای این فیلم ساخته است مزاحم روایت داستان نیست و باید بگویم که موسیقی این فیلم را تبدیل به ملودرام نمی کندکه این یکی از حسن های موسیقی در این فیلم است. در این فیلم ۹ قطعه موسیقی وجود دارد که در کل ۹ دقیقه و ۴۴ ثانیه از زمان فیلم را به خود اختصاص داده است که فکر می کنم این زمان برای یک فیلم سینمایی خیلی کم است.

رعنا امینی نیز در رابطه با طراحی صحنه بیان کرد: طراحی صحنه به ظاهر ساده است اما در واقعیت یکی از بخش های سخت طراحی صحنه مربوط به وانت می شود که در سه بخش قبل از بیماری مرتضی، تصادف و بعد از تصادف در حال تغییر بود.

هومن کیایی نیز در رابطه با ایفای نقش سرسلاخ بیان کرد: برای ایفای این نقش حدود یک هفته به کشتارگاه رفتم. در ابتدا قرار نبود این نقش را بازی کنم زیرا به نظرم به من نمی شنست اما از آنجا که این نقش را دوست داشتم در نهاین آن را ایفا کردم.

علی اصغری؛ فیلمنامه نویس نیز بیان کرد: رح اولیه این کار یک فیلم چهار اپیزودی بوده است که این فیلم اپیزود سوم آن است بنابراین باید بگویم که از هیچ فیلمی اقتباس نشده است و اگر هم شباهت به فیلمنامه دیگری دارد عمدی نبوده است.

وی ادامه داد: نویسنده هنگام نوشتن دنیایی را خلق می کند و کارگردان نیز ان دنیا را بزرگتر می کند. قصه من یک کار داستانی بود ولی فضای کار مشتند گونه بود که من این فضا را خیلی دوست داشتم.