به گزارش سینماپرس، سعید الهی، کارشناس رسانه طی یادداشتی کوتاه در روزنامه جام جم نوشت: ابقا و استمرار هر نظام مستلزم تحلیل و بررسی، خود انتقادی و سپس اصلاح و بهینه سازی راهبردها و روشها در عرصه های مختلف است. بنا به نظریات و دیدگاههای متعدد در حوزه علوم انسانی، آنچه که موجب بسط و ماندگاری گفتمان ها در بین اقشار مردم جامعه می شود، اهتمام جدی به نظرات آنان بوده و میزان رضایت مخاطبان و ترمیم ساختارهای سازمانی و تشکیلاتی مرتبط، مهمترین عنصر برای حفظ و گسترش ارزشها، هنجارها و مفاهیم برگرفته از آن گفتمان است.

فیلم سینمایی"خروج" ساخته ابراهیم حاتمی کیا که آثاری خاص چون آژانس شیشه ای، بادیگارد، از کرخه تا راین، به رنگ ارغوان، گزارش یک جشن، موج مرده، ارتفاع پست و...را در پرونده سینمایی خود دارد مصداقی بارز و روشن از همان دسته اعتراضات درون گفتمانی تلقی می شود که اگرچه در ظاهر امر سرسختی و صراحت در کلام و رفتار را همراه دارد اما با خود انتقادی و البته با نگاهی مصلحانه در صدد احقاق حق خود و بهبود بدنه گفتمانی ست که خود در ذیل آن رشد کرده است؛ گفتمانی بنام گفتمان انقلاب اسلامی.

بی تردید فیلم به لحاظ فرم و ساختار از ضعف های مرسوم در عرصه فیلمسازی برخوردار است که در این نوشتار کوتاه مجال پرداختن به آن نیست اما آنچه که بهانه این یادداشت شده است وفاداری کارگردان و سرمایه گذاران فیلم در تلاش برای رشد محتوایی گفتمان انقلاب بعد از عبور از فراز و نشیب های بسیار در طول ۴۰ سال گذشته است.

اگرچه برخی آگاهانه و ناآگاهانه، سال گذشته ازهمان روزهای نخست اکران "خروج" در جشنواره فیلم فجر، در صدد تقابل فیلم با سیاست ها و عملکرد دولت دوازدهم بوده اند، اما نگارنده موضوع فیلم را همچون سایر آثار این فیلمساز فراتر از اعتراض به برخی کاستی ها و نقصان های موجود در دولت فعلی ارزیابی می نماید و آن را در نگاهی عمیق تر تلنگری به حاکمیت و فضای حاکم بر روابط بین مردم پایین دست و اتفاقا پرتلاش و انقلابی با  قشری متفاوت بنام "مسئولان" و "مدیران" می داند که متاسفانه رفتار بخش عمده ای از آنان در دولت های مختلف روز به روز دیوار مستحکم گفتمان انقلاب را متزلزل ساخته است.

خروج می کوشد تا با زبان تصویر و جذابیت های بصری و البته کنایه های تلخ و گزنده، گفتمانی را برای برخی گوشها و چشم های بسته در بدنه مدیریتی کشور احیا کند که مردم در ۴ دهه پیش، تحت زعامت علمای دین خود، پایه گذارش بودند و این روزها  به واسطه فشارهای اقتصادی و معیشتی و حتی سیاسی و اجتماعی و بنا به تجربه حوادث ناگوار آبان ماه گذشته، چندان تمایلی برای رعایت قواعد خودانتقادی  و درون گفتمانی ندارند!

سینما در ساحت یک رسانه ابزاری برای انتقال دردهای جامعه به کسانی ست که مدعی درمان آن هستند و حاتمی کیا چه بسیار دغدغه مندانه در ترسیم آلام قشری کم توقع ولی عدالت خواه هنرش را به منصه ظهور گذاشته است. این خود ناشی از مسئولیت اجتماعی هنرمند است که هم در عرصه تولید با مخاطب همراه می شود و هم در عرصه توزیع و نمایش که طی روزهای اخیر در اکران اینترنتی شاهدش بودیم.

گفتمان انقلاب، سازندگان خروج و بسیاری دیگر از فیلم های همسو و همطراز با خروج را بگونه ای پرورش داده است که  در زمان مقتضی به دفاع از این چارچوب مهم فکری در عرصه ملی و جهانی برخیزند و در صورت نیاز، صورت های زخم خورده و بدن های رنجور مردم از بی تدبیری و کاهلی برخی متولیان را نیز بر پرده سینما ظاهر سازند تا این گفتمان با همان مفاهیم ارزشمند و الهی خود منزه و آراسته از هرگونه پلشتی برای نسل های بعدی باقی بماند.

آخرین ساخته حاتمی کیا را باید از نگاه یک ایرانی مسلمان امیدوار به آینده این سرزمین تماشا کرد و افزایش ظرفیت انتقادپذیری حاکمان و دولتمردان و توجه و حمایت بیشتر آنان به این گونه آثار را از خداوند منان طلب کرد. آمین