به گزارش سینماپرس، برنامه تلویزیونی «چیز خاصی نیست» که این روزها از شبکه سه سیما پخش می شود طنزی ساده با نقدهای ظریف است که آن را باید یک برنامه طنز چند سویه دانست.

برنامه ای که تلاش می کند چه از لحاظ ساختار و چه از لحاظ محتوا سویه های مختلفی از نقاط ضعف حاضر در اجتماع و البته دستگاه های دولتی را تیزبینانه ببیند و به چالش بکشد.

دکه روزنامه فروشی شاید در نگاه نخست اولین انتخاب برای این باشد که تبدیل به یک تریبون اعتراضی یا شاید بهتر نقادانه  شود از این جهت شاید تاثیرگزاری این برنامه در وهله نخست به خاطر برخورد ساده ای باشد که در ساختار و ساخت برنامه به آن توجه شده و همین ساختار سر راست اتفاقا راه ورود مخاطب به درون برنامه را گشوده تر می کند.

از سویی انتخاب دکه و شخصیتی با اسم «بهمن کوچک» موجب همذات پنداری بیشتر مخاطب با موضوع می شود. چرا که شخصیت اصلی برنامه این وضعیت را به وجود می آورد که نماینده مردم است. یا نمودی بارز از آن چه امروز تصویر مردم در آن خلاصه می شود. دکه داری که هم ولع خبرخواندن دارد و هم در اعلام این اخبار به دیگران پر تلاش است و از سویی همزمان هر آن چه را که به باد انتقاد می گیرد، به نوعی خودش آن را مرتکب می شود. اگر چه از لحاظ ساختاری این مواجهه اینتراکتیو بازیگر اصلی با دیگران موجب می شود برنامه از ریتم یکنواخت خارج شده و ظرفیت های دراماتیک پیدا کند اما نکته مهمی که در این ارتباط میان بازیگر اصلی و دیگران وجود دارد سیمایی رسا از اخلاق امروز مردم را به تصویر می کشد.

حتی می توان این ویژگی را در طراحی صحنه برنامه نیز مشاهده کرد. آن جا که دیوار نوشته هایی مانند «نداریم!» دارد به وضوح اخلاق امروز ما مردم را به رخمان می کشد. سازندگان برنامه اما تلاش می کنند این نقد خود را عیان فریاد نزنند و آن را به حاشیه ای برده اند که از قضا ظریف تر و البته تاثیرگذارتر است و اگر بهتر ببینیم شاید مهم تر از نقدی که دارد به دستگاه های دولتی می کند.

انتخاب دکه به عنوان محلی برای بیان نقد که رابطه مستقیمی با رسانه و خبر دارد راه را برای انتقال سریع معنا باز کرده است. دکه و روزنامه ها به دلیل ماهیت از پیش تعیین شده ای که در ذهن ما ایجاد می کنند موجب می شوند تا ما بی آن که مخالفت و یا پرسشی داشته باشیم شخصیت اصلی برنامه را بپذیریم و اتفاقا انتقادهایش را به واسطه شغلی که دارد حق او بدانیم و با او همراه شویم.

اعتبار دادن به مطبوعات نیز به عنوان یک تریبون رسمی یکی از نکات قابل توجه این برنامه است که نمی توان از آن چشم پوشید.

نکته مهم تر این است که کارگردان برنامه برای جذب مخاطب به سراغ چهره خاص یا به قولی سلبریتی ها نرفته است. این انتخاب موجب آن شده که خلاف عقیده دیگران ارتباط با شخصیت برنامه به دلیل شناخته نشده بودن او عمیق تر شود و بداهه پردازی نیز در این مسیر کمک بسیاری به او کرده است.

«چیز خاصی نیست» برنامه ای است که در پی ایجاد یک صمیمت با مخاطب به روزآمد ترین اتفاق ها می پردازد. اگر چه ممکن است نقدهایی مبنی بر یکنواختی برنامه در مقاطعی از آن وجود داشته باشد باید در نظر داشت که این برنامه محصول یک گروه جوان است که خواسته اند با ساده ترین امکانات، عمیق ترین مسائل اجتماعی و سیاسی را به چالش بکشند.