این روزها پخش مسابقات جذاب با حضور بازیگران مشهور در رسانه ملی رو به رواج است، مسابقاتی که یک کپی تمام عیار از مسابقات مشهور آمریکایی است. مسابقه «برنده باش» یا «۵ ستاره» که از شبکه سه و پنج سیما پخش می‌شوند کپی‌برداری از مسابقات تلویزیونی آمریکایی با نام «میلیونر شو» یا «چه‌کسی می‌خواهد میلیونر شود؟» است. مسابقه‌ای مشهور که رویای میلیونر شدن آدم‌ها را یک شبه محقق می‌کند. فقط کافی است شرکت‌کننده بتواند از پس سوال‌ها بربیاید تا درنهایت به جایزه میلیون‌ها دلاری مسابقه برسد، و حالا خیلی از مسابقاتی که از قاب تلویزیون پخش می‌شود نسخه ایرانی این مسابقات هستند، مسابقاتی که حتی در خود کشورهای غربی هم دیگر پرطرفدار نیست، اما صداوسیما بعد از تجربه این همه سال برگزار کردن مسابقه، باز برای ساخت چنین برنامه‌ای، دست و پا می‌زند!

پخش این مسابقات بازتاب فراوانی در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی داشته است و بسیاری از کاربران، پرداخت جایزه نقدی میلیونی آنهم به مهمانان خاصی که از متمولین جامعه هستند را مورد انتقاد قرار داده‌اند. درآخرین نمونه، در مسابقه "برنده باش" جناب گلزار بعد از پاسخ به چند سوال ساده توسط منوچهر هادی و یکتا ناصر مبلغ یکصدمیلیون تومان را به این دو هنرمند سینمایی اهدا کرد. همچنین در مسابقه "۵ستاره" که توسط حمید گودرزی اجرا می‌شود، دکتر صابری پزشک و جراح معروف با حضور در این مسابقه، توانست به راحتی مبلغ ۵۰ میلیون تومان را بعنوان جایزه نصیب خود کند.

بی توجهی صداوسیما به نظر صریح رهبری
برگزاری این گونه مسابقه‌ها با هر توجیه و بهانه‌ای باشد قطعا با معیار خاص همان کشورها تهیه شده است و در کشور ما باید پخش این مسابقات با فرهنگ ملی و دینی ما بومی سازی شود که متاسفانه این مهم تحقق پیدا نکرده و در تلویزیون ما نیز یک سلبریتی را به عنوان مجری انتخاب و با آوردن مهمانان معروف و پرسش چند سوال نسبتا آسان، ارقام میلیونی را بعنوان جایزه به مهمان برنامه تقدیم میکنند.
این درحالیست که رهبر انقلاب سال ۸۳ در دیدار مسئولان سازمان صداوسیما، به موضوع مسابقات تلویزیونی و جوایز آن اشاره کردند و فرمودند: «شخصی تماس میگیرد و به‌خاطر هیچی، به او جایزه میدهند! یک روز من دیدم در یک برنامه‌ی تلویزیونی پنج میلیون تومان به یک نفر جایزه دادند؛ برای این‌که به چند سؤال جواب داد! این سرگرمیِ خیلی جالبی نیست. پنج میلیون تومان، تقریباً حقوق دو سه سال یک کارمند متوسط است (سال ۸۳). این راه ضرر دارد. عده‌یی که این‌گونه مسابقات را نگاه میکنند، بیمنطقی به ذهن‌شان می‌آید و از این بیمنطقی سوءاستفاده میکنند. این کار منطقی ندارد که مثلاً بنده بدانم انجیل عربی است یا یونانی است یا لاتینی است؛ بعد بگویند حالا که شما دانستید، این پانصدهزار تومان یا فلان مبلغ مال شما! این کار معنی ندارد.»
باتوجه به بیانات صریح رهبر انقلاب در مورد ساخت و پخش مسابقاتی نظیر "میلیونر شو" آمریکایی، این پرسش در ذهن مخاطب بوجود می‌آید که چرا مسئولان صداوسیما بدون توجه به هشدارهای رهبری و دلسوزان نظام، همچنان به پخش و ترویج این سبک از مسابقات تاکید دارند؟

لااقل در انتخاب مهمان، «میلیونر زاغه نشین» باشید!
نکته مهمتر اینکه، نوع انتخاب مهمانان برنامه نیز دارای ابهام است. تهیه کنندگان مسابقه بدون توجه به قاطبه‌ی مردم، کسانی را در برنامه می‌آورند و مبالغ هنگفتی به عنوان جایزه به آن‌ها پرداخت میکنند که هیچ نیازی به ۱۰۰ میلیون و ۵۰ میلیون تومان ندارند، و این بذل و بخشش‌های میلیونی بجای اینکه مسابقه‌ای جذاب را برای ببنندگان تلویزیون به ارمغان آورد، بیشتر نمکی است بر زخم مردم مستضعف و دردمند جامعه که این روزها با مشکلات عدیده اقتصادی دست و پنجه نرم می‌کنند. درواقع‌ای کاش برنامه سازان رسانه ملی، حالا که به این سبک مسابقه علاقه وافر دارند! لااقل فیلم "میلیونر زاغه نشین" را الگوی خود قرار میدادند تا برنده مبالغ میلیونی، انسان‌هایی از قشر کم درآمد جامعه باشند که ارقام اهدایی بتواند دردی از زندگی‌شان را دوا کند.
فیلم میلیونر زاغه نشین داستان پسر ۱۸ساله‌ی یتیم فقیری ساکن بمبئی است که در مسابقه «چه‌کسی می‌خواهد میلیونر شود؟» شرکت کرده و موفق می‌شود تا مرحله‌ی پایانی پیش برود و جایزه میلیونی مسابقه را از آن خود کند. اکنون نیز انتظار از سازندگان مسابقات تلویزیونی این است که حالا که قصدشان بذل و بخشش پول‌های بادآورده‌شان است به‌جای دعوت از دکتر صابری و منوچهر هادی و یکتا ناصر و...، لااقل مهمانان خود را از مردم عادی جامعه و اقشار ضعیف انتخاب کنند تا آن‌ها نیز شانس خود را برای بدست آوردن جوایز میلیونی امتحان کنند.